ഒരു പാതിരാ വണ്ടിയിലെ യാത്രക്കാര്‍

കാപ്പികടയില്‍ ഒരു പുഞ്ചിരി മാത്രം ബാക്കി
ഇരുളിന്‍റെ പൊരുളില്‍ എന്തിനു ഞാന്‍ ചിരിചെന്നറിയില്ല
അന്നും ഇന്നും

വിയര്‍പ്പും വിയര്‍പ്പും മാത്രമറിയുന്ന ഒരു ഗന്ധം
ഞാന്‍ ഒരു സീല്‍ക്കാരം ഇല്ലാത്ത നാഗമായി ആ ശകടത്തില്‍
ചുരുണ്ട് കൂടി, ഇപ്പോഴും സീല്‍ക്കാരങ്ങള്‍ ഇല്ലാത്ത രാത്രികള്‍
 അന്ന്യമായി തോന്നാം

പകലുകളില്‍ നമ്മള്‍ ചിന്തികുന്നില്ല
എന്ന് ഞാന്‍ ഈ രാത്രിയിലെ നീറുന്ന നിശബ്ദതയില്‍ ചിന്തിക്കുന്നു

എന്തുകൊണ്ട് ഞാന്‍ എന്റെ പകലുകളെ മൂകമാക്കുന്നു
എന്ന് പരിതപിക്കെണ്ടിയിരിക്കുന്നു
പക്ഷെ വേണ്ട
പകലുകളില്‍ ഞാന്‍ നാണയങ്ങള്‍ കൊയ്യുന്നു
നിശബ്ദതകളെ വിതക്കുന്നു

ഉറങ്ങി വീഴുമ്പോഴും, സഹായത്രികരോട് സ്നേഹപൂര്‍വ്വം
എന്‍റെ സ്ഥലങ്ങള്‍ ഞാന്‍ അറിയുന്നു
പരിമിതിയുടെ ആഴങ്ങള്‍ ആസ്വദിക്കുന്നു

ഞാന്‍ ആ സഞ്ചരിക്കുന്ന രാത്രിയുടെ വിരുന്നുകാരന്‍ മാത്രം
അവിടുത്തെ ഗ്രഹങ്ങളും ധൂമങ്ങളും ധൂളികളും ധൂമകേതുക്കളും നക്ഷത്രങ്ങളും
അവരെ ഞാന്‍ തിരിച്ചറിയുന്നില്ല

രാത്രികള്‍, അവര്‍ നമ്മുടെ കാലത്തിലെ അവസാനത്തെ സത്യങ്ങളാണോ?
പണത്തിന്റെ തണലോ, സുഖത്തിന്റെ സുഷുപ്തികളോ, വഴികലോടുള്ള ഭയങ്ങളോ
ഒരു പക്ഷെ ഇതെല്ലമോ നമ്മളെ ഉറക്കുന്നു
നീണ്ടു  കിടക്കുന്ന സത്യങ്ങളോ നിവര്‍ന്നു കിടക്കുന്ന വഴികളോ
അനാഥമായ നിഴലുകളോ ഇവരെല്ലമോ

ഇവരെല്ലമായിരുന്നു എന്റെ പാതിരാ വണ്ടിയിലെ സഹയാത്രികര്‍
എന്റെ കമ്പിളി പുതച്ച പകലുകളിലും നഷ്ടമായ നെടുവീര്പുകളിലും
ഇനി ഞാന്‍ അവരെ തിരയില്ല

ഇനിയും സഞ്ചരിക്കാം പാതിരവണ്ടിയിലും
ഒന്നും പ്രതീക്ഷിക്കാത്ത പുഞ്ചിരിക്ക്കുന്ന യാമാങ്ങളിലും
നിഴലുകള്‍ മാത്രം വെളിച്ചങ്ങള്‍

മിന്നാമിനുങ്ങിന്റെ ദേശങ്ങള്‍ :

വെളിച്ചമില്ലാത്ത ദേശത്തില്‍ ഈയാംപാറ്റകളും

മധുരമറിയാത്ത നാടുകളില്‍ തേനീച്ചകളും കൊല്ലപെടുന്നില്ല
വെളിച്ചം വെളിച്ചത്തെയോ മിന്നാമിനുങ്ങിനെയോ പോലും കാണുനില്ല

അഥവാ, കാഴ്ചകള്‍ അര്‍ഥം തേടുന്നത് ബിംബങ്ങളിലാണ് 

ഇന്നലത്തെ സ്വപ്നത്തിലെ തൂണുകള്‍ പോലുള്ള മനുഷ്യര്‍ 

ഇന്നത്തെ മൃതമായ വിശ്വാസങ്ങളായിരിക്കാം 

കുഴിയിലെ ചതുപ്പിലെ ജീവിതങ്ങള്‍ക്ക് തമസും ഗര്‍ത്തങ്ങളും ഇല്ലേ ഇല്ല
അവരുടെ ശ്വാസം നമ്മുടെ നെടുവീര്‍പ്പിനെക്കാള്‍ ഈര്പ്പമുള്ളതാണ്

ഓര്‍മകളിലെ ഒരു മുഖം, സ്വപ്നങ്ങളില്‍ സ്നേഹത്താല്‍ പെറ്റുപെരുകുന്നു 

അങ്ങനെ ഒരു പുഞ്ചിരി ഒരായിരം മുഖങ്ങളാവുന്നു 

ഒരു പ്രിയപ്പെട്ട വളര്‍ത്തു മൃഗം, പല കാലങ്ങളില്‍ ജനിക്കുന്നു 

നാളെയുടെ ചൂടില്‍ ഞാന്‍ ഞെരുങ്ങുമ്പോള്‍, ഇന്നലകളിലെ ആകാശങ്ങള്‍ 

അവരുടെ മേഘങ്ങള്‍, മഞ്ഞു വീഴ്ചകള്‍, അവര്‍ക്കായി കാത്തിരിക്കുമ്പോള്‍ 

ഇടവേളയില്‍ ഞാനും കണ്ണാടികളിലെ വിപരീതങ്ങളും മാത്രം 

- ഗോകുല്‍ 

നുട്ര്യിനോ കച്ചവടവും കൂക്കുവിളികളുടെ രാഷ്ട്ര്യിയവും :

നുട്ര്യിനോകള്‍ക്ക് പിണ്ട്മില്ല; ശാസ്ത്ര ലോകതിനത് ഉറപ്പാണ്‌
നുട്ര്യിനോകള്‍ക്ക് രാഷ്ട്രിയവുമില്ല; അത് ചിലരെങ്കിലും രഹസ്യമായി പറയട്ടെ

ആരാണീ നുട്ര്യിനോ? പ്രപഞ്ചത്തിന്റെ തുടക്കം മുതലുള്ള ഒരു പരമാണു
അവധൂതരില്‍ അവധൂതനായ ഒരു ബ്രഹമാണ്ട യാത്രികന്‍

എങ്കിലും ഭൂമിയില്‍, ശവം പോലും പേക്കിനാവ് കാണുന്ന ഈ ഗ്രഹത്തില്‍
നുട്ര്യിനോയും ഒരാഗോള കച്ചവടത്തിനായി കച്ചകെട്ടിയിരിക്കുന്നു

വേണം പരീക്ഷണ ശാലകള്‍; പക്ഷെ നമ്മളെന്തു കാണണം എന്ന് നമ്മള്‍ തീരുമാനിക്കട്ടെ
അതമേരിക്കയല്ല; യൂറോപ്പുമല്ല; അവരുടെ പണത്തിന്റെ പിന്‍വാതിലില്‍
സുവിശേഷമോതുന്ന ഒരു ഫണ്ടിംഗ് ബുദ്ധി കേന്ദ്രവുമല്ല


ഒരു വന്‍ കച്ചവടം നടക്കുമ്പോള്‍ കൂക് വിളികള്‍ ചന്തക്കും മുതലാളിക്കും ഹരമായിരിക്കാം
പക്ഷെ വില്‍ക്കപെടുന്നവന്‍ ഒരിക്കലും അവിടെ ആസ്വാദകനോ കാഴ്ച്ചക്കരാണോ അല്ല,
വെറും ചരക്കു മാത്രം, ഏതു പട്ടില്‍ പോതിഞ്ഞാലും

പ്രധിരോധങ്ങള്‍ ചിലപ്പോള്‍ കൂക്ക് വിളികളാവം; ചരടുകള്‍ എവിടെ തുടങ്ങുന്നെനു കാണുക

മുതലാളിത്തം ആയുധം മാത്രമല്ല; പ്രതിരോധവും
തിരോധാനവും വാര്‍ത്തെടുക്കുന്നു; നിങ്ങളുടെ മനസ്സില്‍; ഇന്ദ്രിയങ്ങളില്‍

കാണണം; കേള്‍ക്കണം പിന്തുടരണം; നുട്ര്യിനോയെയും മറ്റെല്ലാ പ്രപഞ്ച യാത്രികരെയും
പക്ഷെ അതിനായി കുഴിക്കുന്ന കുഴികളും, കിഴികളും നമ്മുടെ നേര്‍ക്ക്‌ നേര്‍ കാഴ്ചകളെ മൂടാതിരിക്കട്ടെ

-ഗോകുല്‍

ബെന്ഗലുരുവിനു ഒരു അടിക്കുറിപ്പ് :

ഇവിടം സ്വര്‍ഗമാണെന്നോ  നരകമാണെന്നോ ഞാന്‍ കരുതുന്നില്ല
ഇവിടുത്തെ കോച്ചുന്ന നവംബറില്‍ കാര്‍ബണ്‍ പുകച്ചുരുളുണ്ട്
ഇവിടെ കാമം ഹോമിക്കുന്ന കല്തുണ്ടുകലുണ്ട്
ഇവിടെ കലഹിക്കുന്ന കല്‍ക്കരി കൊലങ്ങളുണ്ട്

സമയം തീര്‍ക്കുന്ന വാര്‍പ്പുകളില്‍ ഞങ്ങള്‍ സ്ഥൂലവും സൂക്ഷമവും
അതോ ഇത് രണ്ടും തേടുന്ന കാല്‍പനിക സ്ഥലികളും

സംഗീതം ഞങ്ങള്‍ക്ക് ആഹാരവും വായുവും ആകാം
പക്ഷെ ഞങ്ങള്‍ പാടുന്നില്ല, കരയിന്നില്ല, കൂവുകയും കാറുകയും ചെയ്യുന്നു

ഞങ്ങളില്‍ ചിലരെങ്കിലും ധൂമകേതുക്കളില്‍ വിശ്വസിക്കുന്നുട്
മറ്റുചിലര്‍ ധൂമാങ്ങളായി തീരുന്നു, രാവും, പകലും, ഇത് രണ്ടും അല്ലാത്തപ്പോഴും

- ഗോകുല്‍ 

Lessons from two Cities

Never did I realize

How to love a city

How to embrace its craftsmen

When I commuted in Bengaluru highways

Despite earning its dollars

Devoid of knowing its inroads

I was alien to its turmoil’s

Tongue tied to its plights and fights

Deep inside my heart

A hollow craving for its escapades

Lead me but through its past

And tilt my head for the shades

In malls and Wifi cellars

Walking past many men

And their many women

And their many more whispers

And beyond their stillness

I became averse to love and affection

I have rights to believe

What lies beneath the lights

Was darkness and its hungry limbs

Yet the rights were wrong enough

I was mistaken

My eyes were cloudy by nights

Clumsy by sights, and sleepy meals

The fragrance of those evening flowers

They were the sweats of those toilers

The silence of those markets

They summed up the days of my comrades

Relapsing to its outskirts

I could mould a mindset

Daring to ink beyond the normal

When I spoke of silence

I heard cries around

When I was muted by wilderness

I listened to the other-side of songs

Long away from my breadwinning ways

I am in a town of toilers

Belgaum in North Karnataka

Land of fresh air and fragrant tea

Covered auto rickshaws but bold and open faces

Sweetness from Sambar to Salads s

Now I know, all cities are made of beliefs

Where people are bridged by themselves

Else they are made of questions

When people are walled by themselvess

But still I am wondering

What makes them confident other than their hands!

Still thinking over and over

I am connected to souls of many cities

And wanting for more of them

#Gokul

20 വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്കു ശേഷമുള്ള ഒരു രാത്രി

ഇന്ന് നല്ല വെയിലായിരുന്നു, കരുതിയത്‌ പോലെ
കറുത്ത സൂര്യന്‍റെ ചുവന്ന നെറ്റിയിലെ വെളുത്ത വെയില്‍
അതില്‍ മഞ്ഞ തൊലിയുള്ള ഞങ്ങള്‍ നീലിച്ചു പോയി
അടുക്കും തോറും കാലം അകന്നു കൊണ്ടേയിരുന്നു
ചക്രവാളങ്ങളിലെ അഗ്നി പുഷ്പങ്ങള്‍ പോലെ
അകലും തോറും അവളെന്നെ പിന്തുടര്‍ന്ന് കൊണ്ടേയിരുന്നു
കടല്‍ തീരത്തിലെ തുറുങ്കിലിട്ട തിരമാലകള്‍ പോലെ

ഇപ്പോള്‍ രാത്രിയിലെ ഏതോ ഒരു യാമം
അകലം ഒരിക്കലും ഒരു പ്രശ്നമായിരുന്നില്ല
ജനാലയിലൂടെ ഞാനൊരു ഇടവഴി കാണുന്നുണ്ട്
ഒട്ടേറെ പ്രതിമകളുള്ള, മുഴുത്ത കല്ലുകളുള്ള ഒരിടവഴി
ചായകോപ്പുകള്‍ നിരനിരയായി എന്റെ നാല് ചുറ്റും

അന്ന് ഞാന്‍ കരുതാത്ത നിഴലുകള്‍
കനല്‍ വാരിയിട്ട കടലാസ് കഷ്ണങ്ങള്‍
ഇവിടെ ഈയാംപാറ്റകള്‍, നൃത്തച്ചുവടുകളോടെ
രാത്രിയിലെ നെടുവീര്‍പ്പുകള്‍ പകലില്‍ വെറും പാഴ്ചിന്തുകള്‍
ശാന്തതയും ശൂന്യതയും തമ്മിലെ അകലങ്ങള്‍ അളക്കാവുന്നതാണ്

തിരിച്ചുപോകണമെന്നോ തിരുത്തണം എന്നോ ഞാന്‍  കരുതുന്നില്ല
ചെറിയ വാവലുകള്‍ക്ക്‌ പ്രിയം ഉയര്‍ന്ന്ന ചില്ലകളായിരുന്നു
വേരുകളില്‍ ഉറുമ്പ് തീനിയും ചിതലും വെന്തുണങ്ങിയ ചിരാതുകളും 

ഇത്രയും പിന്നിട്ട രാത്രിക്ക് വേണം വിരാടരൂപങ്ങള്‍
ചെംച്ചുണ്ടില്‍ ചായം ചാലിച്ച് നീ നില്‍ക്കുമ്പോള്‍
നടക്കാം ഞാന്‍ പറഞ്ഞൊഴിഞ്ഞ നാള്‍വഴികള്‍
കാലത്തിന്‍ നെറുകെ , സമയത്തിന് കുറുകെ ...

Farewell lines to a misty song

All of us know of a pure mist
How many of us know when it is due?
How many of us know when it is dew?
I knows not of any pure measures

Now I need to bid farewell
It is due for long and long for due
Speak less, says the heart
See less, say the heart
At least I have cherries at my desk
Though they are swollen and sober

I remember I gazed at them
And that they can smile only through the eyes
The only naked love of the light
All I wanted was light and light and light alone

In the midst of a winter mist
When I was like mere wood spread and dearth of caves
All I wanted was light and light and light alone

A gaze from darkness, a glee of hope, a glittering smile
All I wanted was light and light and light alone

It was not a garden grass, neither a golden snake
just a gaze from darkness, a glee of hope and a glittering smile

Words or Wicked Worms?
What is in between my lines?
Are they wicked or withering walls
Undo my gazes, I can speak myself
Undo my ashes, I can sprinkle on my chest
Unwind my past, I can work on my time

All I want is this: Let there be smiling eyes again!

@Gokul

Tears, have they any reason?

Again this day

I am back to a wrinkled shore

Not sure why again

I crave for those flowers

Not to ordain my feasts

Not to celebrate my weathers

But to remember an awakened sleep

Only for u to come again

And spread those petals

When this chest will freeze its burns

May the time play a puzzle

And knock, knock at my doors again

Knowing the wedges of past

Or make me sooth your marble lips

When mud and mind wed each other

I am sure eyes are born to haunt

My lazy leaves of stealthy roots

Why did u see my hands?

I thought it was a deserted water

But now I know it breathe my fears

And rippled past my primal desires

Now I salute all those waves

And unborn shadows for their silence

And unseen mirrors for their stillness

And march into my circus tents

Let's meet at least when walls will weep

Traffic Signals

We sell delays
We sell heavy metals
We sell dolls houses
But we never sell traffic signals

Because
We divide nights there
We count beggars then
We warm our thoughts
We climb unknown wheels
We kindle our hearts therein

It was all mess there
Not because of the latent rain
Not because of the love lost
Not because of the lady lingering
Not because of the parched cloud

You stare at lights
All through out the pain
As we said about the marching widows
You care your traffic wagons
As your poisoned stomach
And your nurtured illness

Torching a shadow
I was caught in the middle
Of all this mess
And now I belong to this
Unknown of what is left behind
This never ending signals

മഞ്ഞുകാലത്തോടുന്ന തീവണ്ടികള്‍

മലമുകളിലെ ഹിമപാതം ഇവിടെ ഒരു വിഷയമല്ല
ഇത് സമതലങ്ങളിലെ മഞ്ഞുകാലത്തിന്റെ പ്രശ്നമാണ്
ഇവിടെ തീവണ്ടികള്‍ വന്നു കൊണ്ടേയിരിക്കുന്നു
അവരുടെ ചൂളംവിളികളും പാളങ്ങളുടെ വിറങ്ങലിപ്പും
അതാണെന്റെ പ്രശ്നങ്ങള്‍; പ്രേരണകള്‍; പ്രതീക്ഷകള്‍

ഇവിടെ കുറിയ മനുഷ്യന്മാരും അതിലും കുറുകിയ 'വന്‍' മരങ്ങളുമേ ഉള്ളു
മഞ്ഞിന്റെ മറയത്തു പലപ്പോഴും ഞങ്ങള്‍ മറക്കാന്‍ പഠിച്ചിരുന്നു
പൊളിഞ്ഞു വീഴുന്ന ആകാശ താമരകളെ ഞങ്ങള്‍ കണ്ടിരുന്നില്ല
അങ്ങനെ മലര്ന്നു കിടന്നുറങ്ങാന്‍ ഞങ്ങള്‍ക്ക് കഴിഞ്ഞു
എല്ലാം ഈ തീവണ്ടികള്‍ വരുന്നതിനു മുന്‍പ്

മഞ്ഞുകാലം പല നെടുവീര്‍പ്പുകളുടെയും അവസാനമാണ്
കാത്തിരിപ്പുകള്‍ക്ക് സമാന്തരമായി ശൈത്യം പുതപ്പു വിരിക്കുന്നു
ഇവിടെ തീവണ്ടികള്‍ മണ്ണിരകളെ പോലെ ആണ്
തുടക്കവും ഒടുക്കവും ആരും അന്വേഷിച്ചതെയില്ല

എല്ലാ ചുവടുകളും ചതുപ്പുകളില്‍ അവസാനിച്ചു
തിരോധാനം ഒരു രസമുള്ള അവസ്ഥയാണ്
അല്ല, അവസ്ഥന്തരമാണ് , അതിന്റെ ഹരത്തില്‍ ആ നഗരം മുങ്ങി പോയി
അതിന്റെ നെറുകയിലെ മുടിയടയാളമായി ഈ തീയും പുകയും മാത്രം\
- ഗോകുല്‍ 

Cockroaches in Meditation: In Tranquil colors

Inspired by my interaction with home-grown ancestors of our earth.

They amaze me with their love for heroic persistence and diligence.

Independent India: In political colors

A political encoding of life over the national flag of India. 

This tries to depict how India is getting re-partitioned and compartmentalized by various walls of economy and hypocrisy.

Variants of Feminine: In shades

This is all about the primordial origins of female aesthetics and instincts.

And a pictorial annotation of the blood-thickened trajectories of her self runs through these colors.

Buddha Nature: An Ensemble

Inspired by the sharp intellect and loving kindness of Buddha. 

An ensemble of burning root and kind greener pastures.

Garden City : In Dark Greens ...

A poster color painting after a very long time.

Pained by the convolutions of the dust and roadside dirt of a once fragrant city.

It made me to think how skewed planning and subverted priorities of affluent life can spoil the natural charm!

She belongs to a Silence ...

She belongs to a silence
Yet my silence was distant to her

Her impulsiveness had a charm
that I resisted to realize
and I realized to regret

Every woman has an eye of nature
that makes their smile a song in prime

Here I am just a traveler
not for a hunt of beauty

Not sure of my swiftness
I plugged into music
and trotted past the lanes and crosses
lights and shades and bumpy roads

Not her eyes, not her smell
Not her lips, not her tones
But made me see all those woman
Who met me thereafter
They are all beautiful

Now I know
She belongs to a silence
And my noisy nerves
Never had sensed it before

ഓര്‍മകളില്‍ നിന്നും ഓര്‍മകളിലേക്ക് ... !

കമലിന്‍റെ 'മേഘമല്‍ഹാര്‍ ' കണ്ടു . ഒരു ചലച്ചിത്ര നിരൂപണം ഇവിടെ ഉദ്വേശിക്കുന്നില്ല. ചില നെറുകയും കുറുകിയും മനസിലൂടെ സഞ്ചരിച്ച ചിന്തകള്‍. ഈ സിനിമ കാണാന്‍ വീണ്ടും വീണ്ടും പ്രേരിപിച്ച ചില ഓര്‍മകള്‍.. 

വളരെ മൃദുവായി അനുഭവങ്ങളെ തിരിച്ചറിയുന്ന കാലം എല്ലാ മനുഷ്യരിലും ഉണ്ട്. അത്തരം നിമിഷങ്ങളുടെ ഒരു സമാഹരമാണീ സിനിമ. പക്ഷെ അത്തരം നിമിഷങ്ങളും പ്രതികരണങ്ങളും മാത്രമല്ല നമ്മുടെ ഒക്കെ ജീവിതം.. ഓര്‍മകളുടെ പല പ്രതലങ്ങളും മാനങ്ങളും എല്ലാ മനുഷ്യ മനസുകളിലും നിറഞ്ഞു നില്‍ക്കുന്നു.. ചിലപ്പോള്‍ അവ നമ്മളെ ആസന്ന ഭാവി കാലത്തെ നിര്‍വചിക്കാന്‍ പ്രേരിപ്പിക്കുന്നു.. ചിലപ്പോള്‍ ഭൂതകാലത്തിന്റെ മാറാലകളില്‍ മറയുവാന്‍ പ്രേരണയാകുന്നു.. എന്താണ് ഓര്‍മകളുടെ നിശിച്ത  സ്വഭാവമെന്നു പറയാന്‍ എനിക്കറിയില്ല. 

ഓര്‍മകളുടെ രണ്ടു കാലങ്ങള്‍ ഈ സിനിമയിലുണ്ട്. ഒന്ന്, ഒര്മകളോട് സത്യസന്ധമായ യുവത്വം. മറ്റൊന്ന്, ഓര്‍മകളുടെ മൂടല്‍മഞ്ഞിലൂടെ പ്രവാസം നടത്തുന്ന വാര്‍ധക്യം. ഈ ബന്ധം ഇപ്പോഴും ഈ വിധമാകനെമെന്നില്ല. ഈ സിനിമയില്‍ ഇങ്ങനെ തോന്നെയെന്നു മാത്രം.

പ്രണയത്തെ പുരുഷനും സ്ത്രീയും എങ്ങനെയൊ  വ്യതസ്ഥമായി കാണുന്നു എന്ന പ്രതീതിയാണ് ഈ സിനിമ എനിക്കു നല്‍കിയത്. അതെന്തൊക്കെയായാലും, നമ്മള്‍ ജീവിക്കുന്ന സമൂഹവും പ്രബലമായ കാഴ്ചപാടുകളും അതിനെ എകികരിക്കുന്നതായി  തോന്നുന്നു. അനന്തതയിലെ സമാന്തരങ്ങള്‍ പോലെ.അത് ശരി ആയാലും, തെറ്റായാലും, അതെന്റെ സാമൂഹ്യപാഠം . 

ഉപേക്ഷിച്ച പ്രണയവും, നഷ്ടപെട്ട പ്രണയവും ഒന്നല്ല എങ്കിലും, ഒരു പക്ഷെ ഓര്‍മ്മകള്‍ കറങ്ങി തിരിഞ്ഞു വരുമ്പോള്‍ ആര് ആരെയും, എന്ത് എന്തിനെയും നേരിടും എന്നെനിക്കറിയില്ല. എനിക്കറിയാം, മുന്‍പത്തെ വാചകങ്ങള്‍ ഏറെ അവ്യക്തമാണെന്ന്. പക്ഷെ വിവരിക്കുവാന്‍ നിവര്ത്തിയില്ല. പക്ഷെ ഒന്നെനിക്കറിയാം, പൊലിഞ്ഞുപോയ  ഒരു പ്രണയത്തിലും, ഇരുവരും ഒരുപോലെ അല്ല. ഇതിനെ മറ്റൊരു തരത്തിലും കാണാം, ഏതു  ഉപേക്ഷിച്ച പ്രണയവും, പിന്നീടു നഷ്ടപ്പെട്ട പ്രണയവും, ഇതു നഷടപെട്ട പ്രണയവും ഉപേക്ഷിച്ച പ്രണയും ആയി കാണാന്‍ നമ്മളില്‍ പലര്‍ക്കും പലപ്പോഴും കഴിയുന്നു. ചിലപ്പോഴൊക്കെ പരാജയപെടുന്നു.

ഇതു വികാരത്തിന്റെ സായൂജ്യതിനായാണ്, പരാജയപെട്ട പ്രണയം താലോലിക്കുന്നവര്‍, ഒരു ഭാവി കാലത്തിലെ, നിര്‍വികാര, നിസംഗ, സമാഗമം സ്വപ്നം കാണുന്നതെന്ന് എനിക്കറിയില്ല. ചിലപ്പോള്‍ കാലത്തിനു മുന്നില്‍ നടന്നു തളരുമ്പോള്‍, പിന്നോട്ട് എതിനോട്ടതിനുള്ള ഭൂതകണ്ണാടിയായിട്ടാവം.

പക്ഷെ, ഒരു കാര്യം വളരെ വ്യക്തമാണ്: ഓര്‍മകളെ തേടി നടക്കുന്നവരെ തേടി ഓര്‍മ്മകള്‍ സഞ്ചരിക്കുന്നു. ഒരു മനോവിശകലന നിയമം പോലെ ...

-- ഗോകുല്‍ 

ഒരു പൈങ്കിളി കവിത !

അറബി കഥ പോലെ സുന്ദരമായിരുന്നു ആ ദിവസം

നീയും, ഞാനും, പിന്നെ മധ്യവേനലിലെ ആ വെയിലും

ആ സിമന്റ്‌ ബെഞ്ചില്‍ നീ കളര്‍ പെന്‍സിലുകള്‍ നിരത്തിയപ്പോള്‍,

എന്‍റെ വിയര്‍പ്പും നിറങ്ങളും ഒന്ന് ചേരുന്നത് ഞാന്‍ നിനച്ചില്ല

എന്തൊക്കെയോ ഞാന്‍ വരച്ചു വെച്ചു, 

നീളന്‍ വരകളും കുറുകിയ നിറങ്ങളും, ഒരു ചേര്‍ച്ചയില്ല, 

ശരി തന്നെ, പൊതുവേ ഞാന്‍ അങ്ങനെയാണ്

കാര്യത്തോട് അടുക്കുമ്പോള്‍ എന്തോ വലിയ അകല്‍ച്ച

അരനാഴിക നേരം പോലും, നിന്‍റെ കണ്ണുകള്‍ ചിമ്മിയില്ല

ഞങ്ങള്‍ക്ക് ചുറ്റും വലിയ മരങ്ങളുണ്ടായിരുന്നു

മിക്കതിനും കുഞ്ഞുകുഞ്ഞു ഇലകള്‍ മാത്രം 

എന്തുകൊണ്ടോ അന്നവിടെ മുഴുവന്‍ കുട്ടികളായിരുന്നു

പക്ഷെ ഞാന്‍ അവരെ ശ്രദ്ധിച്ചതെ ഇല്ല

ഇലകള്‍ മന്ത്രിച്ചതോന്നും കാര്യമാക്കിയില്ല

പാതയോരങ്ങള്‍ മറയുന്നത് പക്ഷെ കണ്ണില്‍ പെട്ടു

ഇത് പല യാത്രകളുടെ സംക്ഷിപ്തമാണ്

ഒടുവില്‍ വീണു കിടക്കുന്ന വന്മരങ്ങളുടെ ഇടയില്‍ 

അന്ന് നമ്മള്‍ ഒപ്പിയെടുത്ത കായലിന്‍റെ ഗമനം 

ഇന്നും നീ ഓര്‍ക്കുന്നുണ്ടാവം, വെള്ളിവെളിച്ചമുള്ള ഓളങ്ങള്‍ 

ആ ചിത്രങ്ങള്‍, ഒരു പക്ഷെ, നീ കരിച്ചു കളഞ്ഞിട്ടുണ്ടാവം

നീയും ഞാനും ഇല്ലാത്ത കാലങ്ങള്‍ക്കുള്ള മാപ്പുസാക്ഷികള്‍ 

അറബി കഥപോലെയായിരുന്നു ആ ദിവസങ്ങള്‍

ഏതോ ഇടവേളകള്‍ക്കായി പൊലിപ്പിച്ച പൊയ്മുഖങ്ങള്‍ പോലെ ...

- ഗോകുല്‍ 

ഒരു കടല്‍തീരത്തെ വിരുന്നു സല്‍ക്കാരം

അതൊരു കടല്‍ തീരമാണ്. അവിടെ ഞങ്ങള്‍ വിരുന്നുകാര്‍. കടലോരത്തില്‍ സമര്‍ഥന്‍മാരായ ബൈക്ക് സഞ്ചാരികള്‍ പാഞ്ഞടുക്കുന്ന തിരകളില്‍ കുരുങ്ങി വീഴുന്നത് ഞങ്ങള്‍ കണ്ടു. അവര്‍ എവിടെ നിന്ന് വന്നെന്നോ ആരെ തിരക്കി വന്നെന്നോ എനിക്കറിയില്ല. പക്ഷെ ഈയം പാറ്റകളെ പോലെ അവര്‍ തിരകളുടെ വിന്യാസത്തില്‍ മയങ്ങി വീണു കൊണ്ടേയിരുന്നു. ഈ വീടിന്‍റെ മൂന്നാമത്തെ നിലയില്‍ നിന്നും ഒരു കാഴ്ച്ചക്കാരനാവാന്‍ നല്ല രസമാണെന്നു കരുതാം. ഈ വീടിനു വിദൂരങ്ങളില്‍ കണ്ണുകള്‍ ഉണ്ടെന്നു നമുക്ക് അനുമാനിക്കാം.

പക്ഷെ ഞങ്ങള്‍ എങ്ങനെ എവിടെ എത്തി എന്ന് മാത്രം ചോദിക്കരുത് ... കാരണം ഇത് ഇന്നലത്തെ സ്വപ്നത്തിന്‍റെ ചില അവശേഷിപ്പുകള്‍ മാത്രമാണ്. ഇവിടെ ഞാനും അനുജനും പിന്നെ ഞാന്‍ അറിയാത്ത 

കുറെ മുഖങ്ങളും. ഇതൊരു കല്യാണ സല്ക്കരമാന്നെന്നു തോന്നുന്നു. അവിടത്തെ ആള്‍ക്കൂട്ടത്തില്‍ അവനും മറഞ്ഞു. പിന്നെ ഞാന്‍ കാണുന്നത് അവന്‍ കൊടുത്ത ഒരു കൊച്ചു കുടയുമായി നില്‍ക്കുന്ന സുന്ദരിയായ ഒരു സ്ത്രീയെയാണ്. ആ കുടയ്ക്കും അവരുടെ സാരിക്കും നീല നിറമാണ്. എനിക്കുറപ്പാണ് ഈ കുട വിദേശത്ത് നിന്നും കൊണ്ട് വന്നതാണ്. അത് കടലിനേക്കാള്‍ നീല നിറത്തിലുള്ളതായിരുന്നു.

ഞാന്‍ അവരോടു കയര്‍ത്തു ...

ഞാന്‍ അവിടെ എത്തുന്നതിനു മുന്‍പ് ജന്മ ഗ്രിഹതിലായിരുന്നു എന്നെനിക്കറിയാം. അവിടെയും അനുജന്‍ കൂടെ ഉണ്ടായിരുന്നു. ജീവിതത്തില്‍ വെറുക്കുന്ന പല മുഖങ്ങളോടും ഞാന്‍ സൌമ്യമായി സംസാരിച്ചു. 

ആ കുടെയുടെ അവകാശി ഞാന്‍ ആണെന്ന് പറഞ്ഞു. അവരുടെ മറുപടി എനിക്കിപ്പോള്‍ ഓര്‍ക്കാന്‍ കഴിയുന്നില്ല. അപ്പോള്‍ ഞാന്‍ എത്ര കാലം പിന്നിലാണ് സഞ്ചരിക്കുന്നെതെന്നു അറിഞ്ഞിരുന്നില്ല !

അപരാഹ്നങ്ങളെ കാത്തിരിക്കുന്നവര്‍ ...

അവര്‍ അപരാഹ്നങ്ങളെ കാത്തിരിക്കുന്നവരാണ്

കാലത്തിന്‍റെ നെറുകയിലെ അപശകുനങ്ങള്‍ 

ചിലര്‍ പറയുന്നു : അവര്‍ അവധൂതന്‍മാരുടെ അവശേഷിപ്പുകളാണ് 

വിപരീത കാലത്തെ പ്രവാചകന്‍മാര്‍

ദുര്‍മേദസുള്ള രാത്രികളില്‍ അവര്‍ ഉറങ്ങിയിരുന്നില്ല

ഉച്ചവെയിലിന്‍റെ വ്യതിയാനങ്ങളില്‍ അവര്‍ നിറം മാറിയിരുന്നില്ല


അവര്‍ നാടക ശാലകളില്‍ നിന്നോ
കശാപ്പു ശാലകളില്‍ നിന്നോ വന്നവരല്ല


ഇന്നലകളില്‍ പളുങ്ക് പാത്രങ്ങലോ കുന്നിക്കുരുവോ
പറക്കി നടന്ന നാടോടികളാകം ഇവരില്‍ പലരും


സായാഹ്ന നഗരങ്ങളില്‍ അവര്‍ തണല്‍ മരങ്ങളായി
നിഴലുകളുടെ നെടുവീര്‍പ്പുകള്‍ പങ്കിട്ടുതിന്നു


ഒരു പക്ഷെ, അവര്‍ നടന്നടുക്കുന്ന തീരങ്ങള്‍ 

ചാര മണല്‍ കുഴമ്പുകളില്‍ തീര്‍ത്തതാവാം


എന്നിരുന്നാലും അവര്‍ മാളങ്ങളില്‍ ഒളിക്കുന്നില്ല
വിടുവായന്മാരുടെ കച്ചേരിയില്‍ ഉന്മാദിക്കുന്നില്ല


ഇനി ഒരു ബാല്യത്തിനും പകരം വെക്കാന്‍
അവരുടെ കൈകളില്‍ ചാപല്യങ്ങലുണ്ടാവില്ല


മധ്യാഹ്ന തേജസിനോടെ യാചിക്കുവാന്‍ അവര്‍ കൂട്ടാക്കിയില്ല
സായാഹ്ന സുമങ്ങള്‍ക്ക് കാവലിരിക്കുവാന്‍ അവര്‍ പോയതുമില്ല


കാലം, കാലത്തിന്‍റെ വഴിക്കും കോലം, കോലത്തിന്റെ വഴിക്കും പോകട്ടെ!
അങ്ങനെ അപരാഹ്നങ്ങള്‍ സ്വപ്നങ്ങളുടെ നെയ്ത്തുകാലമായി


അവരുടെ കണ്ണുകളെ കുഴക്കുവാന്‍ കാലം കൊതിക്കുന്നു
അവരുടെ നിശബ്ദതയിലേക്ക് തിരകള്‍ പാഞ്ഞടുക്കുന്നു


അവര്‍ തേടുന്ന കടലുകളും കടലെടുത്ത കനവുകളും
കനവുകള്‍ നെയ്ത കുപ്പായങ്ങളും എവിടെ?


അവരുടെ പിന്നില്‍ വേടന്മാരുടെ

ഒളിയമ്പുകളും മാടങ്ങളും ഉണ്ടാവാം


അവരുടെ മുന്നില്‍ തോണിയും തുഴക്കാരുമില്ല
ഓര്‍മയുടെ പിന്നാമ്പുറങ്ങളില്‍ ഒരു കിഴവന്‍ കാറ്റ് പോലുമില്ല


പുതുനാമ്പുകള്‍ കൊതിക്കുന്ന പാടങ്ങള്‍ അവരുടെ ഹൃദയത്തിലുണ്ട്
അവരുടെ താളങ്ങളില്‍ ഒരു പക്ഷെ രഹസ്യ ധ്വനികളുമുണ്ട്


എങ്കിലും അവരുടെ അപരാഹ്നങ്ങളില്‍ മതിലുകളില്ല
മാത്സര്യത്തിന്റെ കണക്കു പുസ്തകങ്ങളില്ല


ഉച്ചയുടെ വീര്യവും സായാഹ്ന സന്ധികളും
അവരെ കടന്നു പോയി; അഥവാ അവര്‍ കടന്നു പോയി


അപരാഹ്നങ്ങള്‍ ഹൃസ്വമാണ്
അതിന്‍റെ ഹൃദയം പക്ഷെ വിശാലമാണ്, വിലാപങ്ങള്‍ക്കപ്പുറം


അപരാഹ്നങ്ങളില്‍ സങ്കീര്‍ത്തനങ്ങള്‍ ഇല്ല, വെളിപാടുകളും
തീരം തീരത്തെ പുണരുന്നു, കാറ്റ് കടലിനെയും; അത്ര മാത്രം
- ഗോകുല്‍ 

In Praise Of Nightmares !

Lost lyres, and in their meters
I wake up in their nightmares

They have heights and depths
And menacing distances
Where they curl up riddles
Of your lies, your own wishes

They have oceans and tides
Where they sail away your anchors

They build your homes
Which you deserted long ago
And chain you in open skies

They have own vaults
Where they lure your memoirs
And they cloak you for carnivals

They will hear your voices
But imprison in the nether lands

They will show umpteen faces
But will return with your scars

They crawl beneath your mattress
And sting your unborn cells

When you wakeup
They will wed your sweat
With latent thoughts
Their flowers from vivid gardens

Even when they rot
In your daily chronicles
They love your submissions

When your nerves bleed
They pile up and prey for them

They bid farewell
In your perspirations and cowardice

When you dare not to bleed
When you care not to die
When you spare your lies
They travel for you
Unknowing the miles
And carry your dirts
And white your eyesight

Whatever they say
No matter what they do
However they last
Wherever they take me
I love them
Because I live in between them ...

A Black Verse :

Another tree of life

Another frantic tide

Another lonely hamlet

Another fervent season

Another animal instinct

How many times

Can life tempt a life?

May be a hundred monsoons

Or even a summer solitude just once

Monsoons are best at lying 

Or to escape all the curses

Summer can't wait much longer

As it wakes up when it should

To ditch a serpentine tint

Or to draw a circus ring

Many options, downhill

We all fish in tears

And smoke at funerals

And shut a hundred doors

And split many more truths

In the point blank converses

An ill-gated hamlet in sight

A guarding animal

Unknown species and skills

Greeting its smells, rashes

Sweat and silver hair

Fuming eyes and scars

We can skip years of love and lust

In those homely gazes

What life snatches is through

And done its part and pays well

Who runs later, just meets their laces

Cheerful vintage is great

When the summer saplings are lost

Sure they had roots and ripened desires

Better off the seasons

A winter wilderness left

This is all a farce

And perhaps, dry dreams dressed up

As it is a tide that never saw the sea

But hopes to shear the shores, the least

എങ്കിലും വാല്‍മീകങ്ങള്‍ മരിക്കുന്നില്ല ...

എല്ലാ മരങ്ങളും കടപുഴകുന്നു 

എങ്കിലും വാല്‍മീകങ്ങള്‍ മരിക്കുന്നില്ല

കാരണം അവരുറങ്ങുന്ന മണ്ണ് തന്നെയാണ് 

മധ്യാഹ്നങ്ങളില്‍ എല്ലാവരും മരുഭൂമികളാണ്

സന്ധ്യയുടെ ആലിംഗനം കാത്തുകിടക്കുന്ന മണല്‍ക്കൂനകള്‍

രാത്രികളിലെ സ്വേദപുഷ്പങ്ങള്‍ അവരെ വിശുദ്ധരാക്കുന്നു 

ഈ കുമിഞ്ഞു കൂടുന്ന ആലിപഴങ്ങള്‍

ഒരു വലിയ ശൈത്യത്തിന്‍റെ അവശേഷിപ്പുകള്‍

ഊര്‍ന്നിറങ്ങുന്ന വലിയ പെരുന്നാളുകള്‍ 

ഇവിടെ അമ്പരപ്പിന്റെ ഘോഷയാത്രകള്‍

ചെറിയ ദൈവങ്ങളും വലിയ ബിംബങ്ങളും

നിര നിരക്കുന്ന ധൂമക്കുന്നുകള്‍

അവിടെ പൂക്കുന്നു നെടുനീളന്‍ കുരിശുകള്‍

അവരെ ചുമക്കാന്‍ കളിമണ്‍ കൊമാളികളും

ചെറിയ വായില്‍ കരയുന്ന കുഞ്ഞിനു

ചുടു ചോറും, ചാത്തന്‍ സേവയും

പിന്നെ പൊട്ടക്കണ്ണന്റെ ജാതകവും

വൃദ്ധയുക്തിക്ക് ആയുസിന്‍റെ നീക്കിയിരിപ്പുകള്‍

അധികാരത്തിന്‍റെ ശീതള സായാഹ്നങ്ങള്‍ 

വെട്ടിയും തിരുത്തിയും വഴങ്ങിയും വിഴുങ്ങിയും

ചില കാളകൂട സര്‍പ്പങ്ങള്‍ വളരുന്നു

മറ്റുള്ളവരെ വിശ്വസിപ്പിക്കുന്നു

ഞങ്ങളാണ്; ആയുര്‍-വൃക്ഷത്തിന്‍റെ കാവല്‍ മാലാഖകള്‍ 

ഓര്‍ക്കുക; ഇന്നലകളിലെ വാല്മീകങ്ങളെ

മറന്നാലും സുഷുപ്ത മഹാമേരുക്കളെ

നിങ്ങളുടെ പുറ്റുകള്‍, മാളങ്ങള്‍, പാതാള ഗേഹങ്ങള്‍

കാത്തിരിക്കുന്നു മണ്ണിരകള്‍ പോലും വിസര്‍ജ്ജിക്കാത്ത കാലം 

- ഗോകുല്‍ 

വടക്കന്‍ കാറ്റിനെ അന്വേഷിക്കുന്നവര്‍ക്ക് ഒരു ആമുഖം :

ആഴങ്ങളുള്ള വാക്കുകളെ ഞാന്‍ പ്രണയിച്ചിരുന്നു

ഈറന്‍ ഉണങ്ങുന്ന ദിക്കുകളെയും

സ്വപ്നാടനങ്ങളുടെ താക്കോല്‍ പഴുതുകളെയും

അങ്ങനെ അങ്ങനെ, വടക്കന്‍ കാറ്റിന്‍റെ പല ശില്പ്പങ്ങളെയും

ഇടറിയ വഴികളില്‍, മഞ്ഞു മാസങ്ങളില്‍ 

അന്ധമായ സിരകളില്‍, മൂകമായ രാത്രികളില്‍

ചോദ്യങ്ങള്‍ അറിയാത്ത ഉത്തരങ്ങളില്‍

എന്‍റെ കവിതകള്‍ ഓട്ടകണ്ണടകളായി 

സൂര്യകാന്തികളില്ല, പകരം ഇണ പിരിയുന്ന സീല്‍ക്കാരങ്ങള്‍

ആനന്യതകളില്ല, അനുബന്ധങ്ങള്‍ മാത്രം

പാതിരാവിന്‍റെ കാവല്‍ക്കാരന്‍ 

പകല്‍ കിനാവുകളുടെ തടവുകാരനായി

പക്ഷെ ............................................

ഓരോ നിദ്രയും ഓരോ കാഴ്ചകളാണ്

കാഴ്ചകളില്‍ പലരും തിടമ്പുകള്‍

ചിലര്‍ തീരത്തടിയുന്ന തിരമാല ചില്ലുകള്‍ 

എല്ലാ കാഴ്ചകളും വിലയേറിയതാണ്

കാരണം ഓര്‍മ്മകള്‍ ഇല്ല എന്നതുതന്നെയാണ്

എല്ലാ ചില്ലുകളും കണ്ണാടികളാണ്

കാരണം ദ്രിശ്യങ്ങള്‍ പെറ്റുപെരുകുന്നു

തിടമ്പുകള്‍ മുഖങ്ങളെ തേടുന്നു; ഇടറിയാടുന്നു

ചിലത് ചിലമ്പുന്നു; കൂടെ ഞാനും എന്‍റെ എഞ്ചുവടികളും 

വന്യ പ്രകൃതിയില്‍, വാനര യുക്തിയില്‍ ഒരു ചതുരംഗം

ചില കളങ്ങളില്‍ കുതിരകളെ വിശ്ചീനം നിരത്തി

ഫിഷറിന്റെ നീക്കങ്ങള്‍ ഞാന്‍ നെയ്തു നോക്കി

പാളിയ കാലാളുകള്‍; പിണങ്ങിയ പിണിയാളുകള്‍

ഇല്ല ഞാന്‍; മറ്റൊരു കുതിര പന്തയത്തിനും

മറ്റെവിടെയോ ചിന്തകള്‍ കുരുങ്ങുന്നു

ചിലപ്പോള്‍ തോന്നുന്നു, എല്ലാം യാത്രകള്‍

തോരാത്ത പേമാരിയുടെ പത്തേമാരികള്‍

അവരുടെ തട്ടുകളില്‍ ഞങ്ങള്‍ അനേകം അന്വേഷികള്‍

ഇവിടെ പ്രഭാതങ്ങലില്ല, പ്രദോഷങ്ങളില്ല

പല നിറങ്ങളിലെ, നിലകളിലെ നിദ്രകള്‍ മാത്രം 

ഉണരുന്ന നേരം വേഗങ്ങള്‍ തിരിച്ചറിയുന്നില്ല

കാഴ്ചകളുടെ തുമ്പില്‍, തണലില്‍ ഞാന്‍

അതീത ശാസ്ത്രങ്ങളെ തിരയുന്നു; അലയുന്നു

നേര്‍ രേഖകളെ പല നാള്‍ കാത്തിരുന്നു

വജ്ര മുഖികളായ വാതായനങ്ങള്‍ കടന്നു പോയി

വിരാട സമുച്ചയങ്ങള്‍ക്കും വിമുഖം

നടക്കട്ടെ, നാളുകള്‍ തോറും

ചോരവറ്റിയ ചുണ്ടുകളും, നീര് വറ്റിയ കണ്ണുകളും

ഉള്ളിടത്തോളം;  ഒരു കടംകഥയുടെ  ഉള്ളടക്കം 

പെയ്യട്ടെ; ഒരു മഴ മുകിലിന്‍റെ തെര്‍വാഴ്ചക്കാലം

- ഗോകുല്‍ 

ഗന്ധക പുഷ്പങ്ങള്‍; അവരെന്‍റെ സാക്ഷികളാണ്

ഗന്ധക പുഷ്പങ്ങള്‍
ആരാണവര്‍ ? എവിടെ നിന്ന് വരുന്നു?
അവരെന്‍റെ സാക്ഷികളാണ്
മൂക നിശ്വാസത്തിന്റെ സീല്‍ക്കാര ബിംബങ്ങള്‍ 


അവര്‍ക്ക് പൂക്കുവാന്‍ കാലങ്ങളില്ല
ഉന്മാദത്തിന്റെ നിനവുകളില്ല
നിഴലുകളില്‍ അപഥ സന്ചാരങ്ങളില്ല
അവര്‍ക്ക് പടര്‍ന്നു കയറുവാന്‍ 
പ്രണയത്തിന്റെ സുന്ദര കല്പങ്ങലില്ല


എല്ലാ കാഴ്ചകളിലും കാഴ്ചപാടുകളിലും
അവരുടെ ഗന്ധം; അതിന്‍റെ ഉണര്‍വുകള്‍
അവിടെയും ഇലയും മുള്ളും കെട്ടുപിണഞ്ഞു കിടക്കുന്നു

വിശക്കുന്നവന്റെ അടിവയറ്റിലെ തേളുകള്‍ പോലെ
അര്‍ഥം അര്‍ഥത്തെ ഭയക്കുന്നു; 
ചുരം അടിവാരത്തിനെ എന്ന പോലെ


നീറുന്ന വിഴുപ്പുകള്‍ പേറുന്ന
യാത്രകളില്‍ ചതുപ്പുകള്‍ പ്രിയപ്പെട്ടതാണ്
അവിടെയാണോ ഇവര്‍ ഇതളിടുന്നത് ?
പക്ഷെ പറയാന്‍ മറന്നു; അവര്‍ക്ക് ഇതളുകളില്ല


ധ്യാനിക്കുന്ന പുഷ്പങ്ങള്‍
അവരുടെ മാത്രം അശോകവൃക്ഷങ്ങള്‍
അവിടെ മാത്രം എന്‍റെ സീതായനങ്ങള്‍
പൂജിക്കുവാന്‍ കബന്ധങ്ങളും കല്‍ഹാരങ്ങളും


ഓര്‍മകളുടെ കലശങ്ങളില്‍ കനലുകള്‍
സൂക്ഷിക്കുവാന്‍ വര്‍ണങ്ങളുടെ മാത്രകള്‍ മാത്രം
തീ കോരിയിട്ട കൊമര കാറ്റുകള്‍ ഇന്ന് വെറും കല്‍ക്കരി കൂനകള്‍ 


നിശാഗന്ധികള്‍ക്ക് കാവലിരിക്കുന്നവര്‍ സൂക്ഷിക്കുക

ചിലപ്പോള്‍ നിങ്ങളുടെ നിദ്രയില്‍ പാലത്തറകളും കടന്നുവരാം

ഒരു വാക്കിന് തിടമ്പ് കേട്ടിയാടിയ കാലം മറന്നു

ചലിക്കട്ടെ, കൂട്ടിനായൊരു ചക്കി പരുന്തു പോലുമില്ല പോലും!

ഗോകുല്‍ ..

A Harvest Of Lies ...

A distant poem
A crystal eye
A wafer skin
A pit of mud
These are my assets

Steep cruises
In the bulky head
Of aging signals
But green sketches
And a greyed out sea
Perhaps the only one

Ravaged by them
My little sky
My odd out arms
They are for shops
And plenty of freebies

Contours in those lenses
Are all lies
And I failed to know
That diversions are always
Diversions alone

Never mind the skull
As pain can never eat it
But can only shape it better
Dressing it for future graves
And intimate harvests

Spotted am I
In a slit of light
That never did exist
And never will either

Chained are we
In a hope of harvest
That could never complete
The horrors of past

Truth only survives
When hands fail
The lies of heart
And thus the barren land
Promises a harvest of lies

Why does it pain this time?

Once more
A hit, a miss

A wound, no blood
Only a pain that lasts
A mirror span of time

They have feathers
Or are they worms
Sure they skip
Dry eyes and molten ears

Who knows their time
Dancing in tunnels
We hear throat full of curses
Yet we proceed in columns

Who owns my mistakes
That grows outbound

No more sparks
Just a kite let loose
It may sink in winters
When left hovering in your eyes

Head upside down
An innocence laid to rest
Only left alone
Is a cynical wanderer

Yoke of this question
May not perish
With answers of prophecy
Better hide than prey
As there are no children of angels

Whether time is best
To reap my horrors
To steal my sickness
To sell my pathways
To stich my clouds
I ask you to be awake
As and when I walk
In the garden where
We soiled ourselves

Half of Nature ...

Skies are open and infinite
Yet doomed are doomed
Prophets fish in waters
So are unlucky magicians

Green walls perish by day
When grey grasses flourish
Fertile skins are porous
And they swell like anything

None has seen a cat with nine lives
Yet that animal lives on
None want to eat that either
Bloody grains are yielding soldiers

Private faces, pity nails
A wild wild horse
Wed to an open clamp
No beast, never cease to exist

Improbable verbs
What lies beneath the ugliness?
A full half of wounds
And other half of ugliness
Fighting each other

Holes in your skulll
Are not by mistake
Take it for sure
Else break it for better

Deceptive Seasons :

Earth shrinks
Leaving skies orphan
In the mercy of stars
Who stares in caves
Where life springs
And art turns insane
And dry throats
Starts singing

Songs of deception
Running down
A surging street

Now I am tired
Weakened by winters
But ever in transit

Hanging walls
They have my story

A faint lens
At the end of this journey
It is in corrupted shape

Solid promises
When broken at heart
Leave a desert behind
With kites soaked in blood

Who let me in?
Faded doors and windows
Still white as in dreams
I could hide my soil here
And I will walk past a prime
In the seeds of time and beyond

Written on Dreams ...

Roads are more
Dangerous but straight
There are mere wagons
Where we hide waters

Army of mobs
They snatched my lights
And burned them alive
Yet eyes guide the eyes

Tales of mountains
They will never reach
Valleys, yours and mine
A stretch of life will do

What for we sell
Our windows and kites?
I cannot submit
My wishes in wild

I demand
A breathing soil
Ever grained and gazing
At my future and curses

Stopping by traffic
I left my ears in crowd
And now walking with you
Just for a music and nothing

We will payback the promises
Once the skies are set, if ever

A Probing Self ...

Can't say why
I am walking through
This little forest
Of my brittle self

Pretty much in the corners
Of another fuming self
I can find this feathered dust
A mist of mine
It is missing here

Never-ending spells
They cast a breadth
Through these chimneys
Rare-earth eyes
They prey on me

Swirling past
A curly road
I reached abode
Though as Sphinx

Shaping up a storm
In soul and salt
I felt a sea and its sailors
And hurt on nails

Same old omens
They share my dreams
And talk in haste
On evolutions

Unchecked boards
I ravage their cannons
And I spill happiness
And blend my blossoms
Quite probing unknowns

Meeting in Islands ...

Forgotten isles
Their naked wedges
Bringing them happiness
Is a shivering coal mine
Illness of predictions
Rising sandstones
Their shyness
It rides through
My blood and leftovers

Burning puppets
In their fringes
It is all set
To wipe the skins
Beams are over
Not in a gaze
But it melts
And freezes four times

Chasing wings
They arrived
And crossed their fate
Tips of mounts
They still know
What we pledge
Not much to disclose
Never to drain
I still spend my weekends
In shale and other rocks
And that is the prelude

Stray dogs.

Stray origins
Murky skins
Shivering stomachs
And hidden traversals
They united us
Stray dogs
Irregular lives

Up and down, arrows we are
To their eyes, withdrawn from heavens
Heaps and bubbles, they celebrate
Twist in our skull, toast of our tongue
They keep our distance, intact
What bought us together?

Swift on my eyes, they whispered
Odd and howling, we grouped
None of them huge enough
For a wild ripening wound
Still I was paining for a palette
Which could fill up their throat

Now we are better in shape
Our shadows too
Their stones reach us
More harmful are the eyes
Toned down islands
Yes, we are, up and down arrows

Near the poles
Their lies our land
Larger the oceans
Lightened snows
Pale edge of colors
All we know
Yet we are amused
When they transport
Our soul and searches
In the value of blood
Made of dirt and darkness

When their day ends
They need us for secrets
When their night ends
They need us for burials
One for the master
One for the slave
And rest all for peace

Walking with Shadows ...

A ring fell round
Pairing at corners
With age old silence
Ugly faced flies
They showed their pittance
They had their own stories

Speedy thoughts
Fiery fists
All mere shadows
Sprinting around
An oil well
Casted nice and new

Stage was set
Knife was young
Flesh was sweet
Yet tree was uprooted
Rocks were greyed out
None complained

Curtain raisers
They know the pain
Of hiding lies
In between tea leaves
Corns took thorns
Of flowery lives
In off-season transits

Grills and fire
They filled our hunger
Hunting dogs
They were sold
As per the predictions

Left or right
The pulse of machines
They were better
In their heartless holes
And we plugged in thereby

Awkward spells
Autumn waves
They shared a mystery
And it whispered
In everyother wreakage
Why should we cast an Iron bridge ...!

Horrible Designs!!

A piece of darkness
It boiled throughout the gaze

A sense of belonging
It shattered those caves

A primal desire
It wrinkled my spans

A thirsty crossword
It closed my verses

A sunken eyelid
It bid me goodbye

Over and above these
I pinned my red skin wallets

Echoes of elevators
I hate those horrible designs

Yet, like those swollen dishes
I ate myself half and hearty

A March of Widows ...

All at dismay
That it has begun
Between nights
A rip of flesh
It could have thwarted

And a sucking child
It is nothing like
A pile of errors
And mountain of myths

A headscarf long
Tied and untied
Her eyes twinkled
It could not bake
The naked winds

A wast mirror
In a dried out river
Pitching rain
But no seeds of heart

Washed out weather
Welcomes widows
And marches along
An echo of youth

Stay as long as you can
But leave a leg burning for me!

Carpet Snakes!

A hit by hiss
A miss by lips
Dipped in wed blood
Left they, themselves
Crawling for cages
Towering tongues
Our cells, their cells
Began selling names

Lame by the times
Misled in trenches
Buried we, our verses
Blame it on the misery
Full moon on the hinges
The carry weight of worms
They keep vomiting light
Unknown of their births

In mild mistakes
They saw each other
Coiled and ripped
Day and night
Their might
It was eaten, and
Frozen by velvets

Not sure, why poison
An empty throat
As we fade
In fingers
Countless
Yet
You
Do
.

When we were alone ...

Waiting so long
We came home
In a humid, so heartburn
City of towers and toilers

Plane old faces
New and newer wrinkles
Carved out lies
They stood out white
In my lips, and latent stripes
Chances were gods
Odd mine are gone
Still and again I saw
A thousand many rocks
Least of all, pity those rats
In my hide-outs
Their hunger and my sweat
They are too old
For a knife to sniff
Must I wait a chilling chest

Night so long
When we were gone
They were just steps
A tilt of walls
Came in between
Never said anything
Must we leave
When songs do fade
And I knew she was a folk
So long , so slow
Narrow, and deep
And now it lasts in my breathe
A shade of sorrow and mist
As if we were alone
Just for a slip of tongue

A must for hunters

They believe in childhood
And they boast of innocence
And bring home hatred in half conscience
And draw parallels in red wild orchids

But now they embrace a random wind
Which is heading north of a broken pearl
Which seldom dreams and dives past prime

Can we prey in private talks?
Can we do a deep work of courage?
Can we exist in other half of others ?

They are now memories
They have now been watered down
They are so kind stars to the streets

A round of steps to a hidden home
A rack of bones to a broken self
A rare earth smile to a wretched heart
All that we know is a stealth of hope

Now I know; Why I persist ...

Intense images

In carved stones

They just sailed away

To a shore so distant

And time departed

In caves unknown

Must that it is tired

For that ship to be lost

Ghost of that wreckage

Ten lines, pure and pristine

They prayed and pounded

So heard and hearty

Tea of unknowns

They are hot and cold

Bare and boring

Spotted dreams

They are my spokes of past

And shall not persist

So long a coil

Counter to my eyes

Whispered a love

Kiss so lenient

And dark so imminent

All of them mated

Brought a heaven 

Half nether to the heart

And all horrors stood fast

Now I know

Why I persist

In Times of Zest

Sleepless ...

Closed eyes
But shivering brows
Cunning lips
But craving in thirst
What do they say to you?
Never mind
Mindless are to come

I have sunken eyes
They do nothing
Except that they remain cold
They have a distance
To stroll a silent wind

Agitate ahead
Surge your resolve
Kettles are spread out
Hotbed prayers
Ignited prayers
Ignited music
Never do they lie
Even in ruthless rains

Await for me
To grow with the last
Though just in a
passenger time
Time is deepening
So are materials
Yet sorrow is dirt and cluttered
Sorrow is just mist
As mist is an unknown mind

Mindful are chirping songs
Waving hands
They are not mine
It belong to silent birds
I just awakened them

What you see
And what you get
They are mere numbers
Cloaked in ages, calenders
And calculated accounts
I never belong to them
After all, it is mathematics
And it is not a child's play.

A Straight Night

Twinkle of her eyes
Velvet brows in between
They are so alien
To this night so eager
To fall sick and stink

It will last long
Perhaps through me
My straight lines
And their vague bounds
Why not the best ?
Let it be my tears
That she can shine
So distant, so burning
Skipping a spring
And its solace
Now I need an ocean
To surge back to clouds

It may be true
Ocean of streets can exit
But I could never sail
A lover's letters
Taking them to last
A pause before the lips
It helps the burned skin

Every animal can smell
The primal self
And withering nature
Before its lasting breath
So common to it

None can grave
Letters so grave
Enter their wishes
Tail their ends
So dangling
So wrinkled
Yet eager to unwind
Eyes so numerous

On the tip of them
You could see
Dreams so lost
As you spirit
And I wish good luck
To all your sparrows
That we breed together
However naked we are.

A must for madness

In the shells
Safe are all secrets
Except the ones
Told by the sea

In the brink
Of madness
What shall we do?
Except carving mirrors
Stubborn and erect

In the pale light
No love is as dark
As my dead kitten
No regret in me either

When everything else
vanishes, sands persists
So do the mind devoid
Of words and lyres

Folding Mountains

Folding mountains
They know me
What is in my left
Who possesses my right
And what shall I speak next

I love my arrival
To ivory towers
And my departure
To tearful apartments
And what happens
In between

Learn to live :

Split up
Love and life
They became woman
And other half man

Eyes became
So important
As all were naked
And began hiding
Nowhere else
But among each other

Then came lust
With it so many hopes
Somewhere manly
And somewhere not

Encounter Feminine

To meet a woman
In her charm
One need to be
Cautious and cold
Of her sweet spells
As she calls you
Many names, pretty
You may mirror it
Or break it open wild

Her eyes can measure
Your brilliance
Tearing you open
Remorselessly
Sometimes soothing
You afterwards

Never mind her eyes
As they are hungry deep
And shallow asleep
For all aspiring lovers
But never for games

When you circle her
Remember to forget you
Your past, your edges,
The statues you made elsewhere, else you
May never be you again

Are you feeling
A woman soft or a song like?
You may be melting free
Of many diseases
Beginning with love life

To cure love life
None shall brave you
As it is your self
Walking this road

A War with Questions

Speechless as I am
Muted is my verses
They are little by little
Melting a heart so swollen

No more boasting
Of speedy winds
And flag of kites

Where shall I seek
Those endless nights
Wading my dreams?
Little by little
Answers are wading
My questions and so dearly
Disappears a perennial sea

There shall be
No more continents
Beneath these greedy
Clouds, and their waxes
Charging rains go nowhere

Those who nature
They are cursed
By imminent answers
And their altering faces

I have thrown
Enough stones
Unto these tricky skies
Against the openness
Beneath them
None cared to respond
May be none dared as well

How many crimes shall
I commit; to be born again
Unknown to these ghostly stars

Simply Selfish

I know a nature
Where I have hands
And eyes to peep
And eyes of perverts
Angling around

Being selfish
None could grow
As old as god, almighty
So as to question
The rules of birth
The errors of living, and
Surprises of death

Preachers preach
Bidders bid
Nice Monday's to come
Nine days
Why don't they
Make up a week?

Music and tears
They get going
So long a distance
However I have
Another reasons
To love a twilight
And a lonely window
And a loner cup of tea
And a missing portrait
Of a living lady

Receding roads
They are my intercepts
Only they listen
When I am awake
In the midst of traitors
They sell me purple
Eyeing my red wild orchids

Why anger exists ?

Paint me angry
Draw my clouds
Count my skins
And pick me up
From this heap
And hot chairs
And can never be wrong
I started counting
Who is on my side
When I shed my feathers
When I spell her name
None shall overhear us

Thunder speaks to you

I have heard many voices
Plight of fisherman
Sight of daily wagers
Night of thieves
Height of thunderstorms
Their loneliness
It may be alien to you
If you are delicate
They may scare you
But look beyond, please
You can see withering gems
And their belief in this nature

If you can't see all these
At least listen to a thunder
Its anguish
Its nothingness
They are alarms
If you are open
Or at an open space
Seek refuge
In them
Through them
Perhaps, yes
They are the gateways
Towards the sky
And its manifolds

To be sure
Whether thunder
Seeks truth
Stretch your hands
Towards your stranger
And greet all gods
A good bye
And smile at me
However grave it is

Who knocks at my door?

I know the silence
And the fact that
It is not calm at all
Not at all, I repeat

When we are tired
Of us, there opens
A door, so deep
Yet so broad and fanciful

Once you steps in
There are so many
Listeners for you
Through you, truly

Theory of love :

Every song
Before they render
They will color
The tones to come

Every day
Before they wind
Will weather
The dreams to come

Every tide
Before they calm
Will wipe
The shores they love

Every mist
Before they vapor
Will wash
The petals that weep

Every cloud
Before they sky
They know well
The oceans to fly

Every ape
Before they humane
Can remember
Many mountains

Every color
Before they mix
They know well
It is all light and hue

Every madness
Before it empties
Knows it had wings
Beyond the numbers

Every oneness
Longs to wed
A nothingness
So as to be born again

Every tired eye
Rolls on and on
Irrespective
Of the love and the surface

Every nakedness
And their boldness
They mirror an eye
Beneath their death

Every whisper
And surrounding lies
They cannot meet me
In hell or heaven

Every circle of bonds
In their wild strength
Remembers a kindness
Of a smile past death

Every sudden death
Brings home
A nature so blind
And so deaf

Everyone and no one
Irrespective of falls
Will come again and alone
With memoirs from a fire
That breaks open
Truth from aged
And false from the new born

Dream Machines

Sleeping pillows
They just stepped in
To my dream machine
I could never ignore them
Not that I am magnanimous
But they were adamant
And complaining

Dreams, their leftovers
A winter palace out of them
But full of shrill
I decided to step out
But where?
Dreams inside
Dreamers outside
A machine in the making

Stubborn nerves
Their senseless ends
And meaningless currents
Its all there
Now I know that dreams
They are not charity
For anyone, of anything

Loners

A lake of loners
A harvest of victims
A plenty of illness
Ailing beliefs
They came together
When the Sunday was anew
And the Sun was brittle
As ever, and faded lonely

She is skinny
So is he
They could hide
The crowd is enough
Yet they walked in slippers
Towards a temple
Full of red dots
And a stumbling silence

Remember!
None can wage a war
When silent intrudes
Their eyes are far
And clamped at a distance
Their fat thighs
They are chained by velvet
Pearls and many others
And so is mine
And I lost them
Somewhere in wilderness

Time to hop on

Time to hop on
A nest was kept alone
Looked like deserted
Lot of wanderers
They were good old guests
Brief in love

The nest loved everyone
Some had eggs
To live and to lie
There came a storm

A denial of life
It came at large
Foiled many dreams
With its skinny twigs
It stood all the wretched
Acts of nature, and fools
They lived happily thereafter

Why are we sleeping ?

Why are we sleeping?
When oceans are not

Why do we catch cold?
When skies does not

Where do we aim life?
When mountains cannot

Why are we selling lies?
When mothers should not

How do legs swim?
When birds does not bother

Why do you armor thy chest?
When forests cannot

Which cat tamed the bell first?
When rats love to hide

Why demons are black?
When iris is not

Not so sure ...

Between the reels
Of this movie
In the boggy of
The train driver
In his control room
In the factory
Where we make earphones
In the battlegrounds
Of whitehouse
In the currency room
Of all reserve banks
What happens ...
I am not sure

But I am sure
If you give that weapon
To your child
You can bet me
In your casino
Your love lanes
Tomorrow will be mine
And I will sink it
With your today
As you did with my past

What happens to a child

What happens to a child
When she confronts
A devil, but in a god's game
No one knows
Where to go
With a child in hand
Or your future
When it waves at you

A scare crow
Even if a poet
Cannot tell the truth
Is it that they hide from truth
Or truth hides from them

Life lies to the aging
If the aged lies many times
Never mind
Truth and lies
They are blood brothers
They know where to meet
But your machines
They can't buy either
Leave them
For your good